Kafiye (Uyak): ♦ Dili harekete geçirip şiiri yürüttüğü için halk şairlerinin “ayak” adını verdiği “kafiye”, dize sonlarında anlam ve görev benzerliği olmadan aynı seslerin yinelenmesiyle oluşturulan ses uyumudur.

Asonans: Şiirde aynı ünlülerin ahengi sağlamak amacıyla tekrar edilmesidir. Örn: Camdan bir kahkaha kulakta parçalanır, Sıçrar kısık bir haykırı koruda. (Behçet Necatigil) Şairin “Kongo” başlıklı şiirinde geçen yukarıdaki dizelerin ilkinde “a” ünlüsünün sıklığı, zihinde “kahkaha” imgesine bağlı bir genişliği pekiştirirken,

Aliterasyon: Şiirde ahengi sağlamak amacıyla aynı ünsüzlerin tekrar edilmesine denir. Örn: Sulara dökülmüş ışıklar, Üsküdar şu karşısı (Behçet Necatigil) Şairin Barbaros Meydanı adlı şiirinden alınan yukarıdaki iki dizede “ş” ünsüzünün dört kez tekrarlandığı ve bu aliterasyonun “şırıltı” imgesi çağrıştırarak şiirin

Sözlük anlamı “uyum” demektir. Edebiyat terimi olarak, şiirin işitme duyumuza hitap eden boyutunu düşündürür. Ahenk, şiirin sözcükleri, sözcük öbekleri, dizeleriyle bir bütün oluşturup kendi iç uyumunu kurarak meydana getirdiği güzel, hoş tını ve sestir. Parçaların uyumlu bir bütün içinde kendi