18. yüzyılın ikinci yarısına kadar Kuzeydoğu Bulgaristan’da yaşayan Gagavuzların dili olan Gagavuzca, Batı Türkçesinin küçük bir koldur. Bugün toplu olarak Moldavya’nın güneyinde, Besarabya’nın Komrat, Çadır, Kangaz, Tarakliya bölgeleriyle Bulgaristan’ın Varna, Dobruca, Vombal yerleşim bölgelerinde ve Romanya’nın Dobruca’ya yakın yerlerinde yaşayan,

TÜRKMENCE Batı Türkçesini oluşturan Oğuzcanın doğu kolu olan Türkmence, Türkmenistan Cumhuriyeti’nin resmî yazı dilidir. Özbekistan, Tacikistan, Kazakistan, İran, Afganistan vb. ülkelerde yaşayan Türkmenler de Türkmence konuşmaktadır. Türkmenler, batıya göç eden büyük Oğuz kitlesiyle Anadolu’ya gelmeyip Türkistan’da kaldıkları için yazı dilleri,

AZERİ TÜRKÇESİ Azeri Türkçesi, Batı Türkçesinin Azerbaycan’da konuşulan koludur. Azeri yazı diliyle Türkiye Türkçesi arasında büyük bir dil ayrılığı yoktur. Azerice metinler 20. yüzyılın başlarına kadar Arap alfabesi, 20. yüzyılın başlarından 1991 yılına kadar da Kiril alfabesiyle oluşturulmuştur. Azeri Türkçesinde

Osmanlı Türkçesi (Osmanlıca): ► Osmanlı Türkçesi 15. yüzyıl sonlarından 20. yüzyıl başlarına kadar Anadolu, Kırım, Irak, Suriye, Adalar, Rumeli ve Kuzey Afrika’da kullanılan Türk yazı dilidir. Osmanlı Türkçesinin daha sonraki edebî gelişmelere ve yazı dili anlayışına göre az çok değişiklik gösteren

Eski Anadolu Türkçesiyle Bugünkü Türkiye Türkçesi (Çağdaş Türkiye Türkçesi) arasındaki en önemli farklar şunlardır: 1. Günümüzde “t” ile başlayan bazı ekler Eski Anadolu Türkçesinde “d” ile başlamıştır: açtım-açdum, başta-başda vb. 2. Gelecek zaman (-acak, -ecek) eki olarak Eski Anadolu Türkçesinde

BATI TÜRKÇESİ Batı Türkçesi, 12. yüzyıl sonlarıyla 13. yüzyıl başlarından günümüze kadar Anadolu, Azerbaycan, Irak, Suriye, Adalar, Rumeli ve Kuzey Afrika’da kullanılan Turkçedir. Batı Turkçesinin ana kolunu, Türkiye Türkçesi oluşturur. Türkiye Türkçesi terimi, geniş anlamıyla Anadolu ve Rumeli bölgesinde 13.